Retelling as a Means for stimulating culture of speech in school

Abstract

Our curricula place emphasis on retelling as a special form of activities in developing oral and written expression. A question is raised: What is the nature of students' retelling who start learning it on teacher's demand and does this form of work lead to stereotypic acquisition of verbal complexities or to developing linguistic expression, induction, deduction and thinking in students? The subject of this article is the study of the nature of child's retelling as the commonest method of drilling used in primary school for developing linguistic expression in child. The sample consisted of first-grade primary students (N=52) and the aim was to promote methodic approach to developing one form of linguistic behavior in students. The sample is intentional, divided into three groups of respondents strikingly quiet, average and strikingly talkative students. The sample of a linguistic body comprises spontaneous expression and retelling of a read fable. The parameters established were as follows: comprehension of a fable differences between the fable and students' way of retelling it articulation and grammar mistakes, creativity in child's retelling. It proved that the text-fable stimulates respondents to expand their vocabulary. The nature of such vocabulary is double: (a) words of known meaning are replaced by synonyms, and (b) new words are used to replace breaks during thinking. Tendency to reaching stereotypic conclusions and moral deduction is not present.

U školskim planovima i programima ističe se važnost prepričavanja kao posebnog oblika rada na razvijanju govornog i pisanog izraza. Postavlja se pitanje: kakva je priroda prepričavanja učenika koji tek počinju da uče prepričavanje po zahtevu nastavnika i da li pomenuti oblik rada vodi šablonskom usvajanju verbalnih složaja ili razvijanju govornog izraza zaključivanja i mišljenja učenika. Predmet rada je upoznavanje prirode dečjeg prepričavanja kao najčešćeg vida vežbanja, koji se u osnovnoj školi koristi za razvijanje dečjeg govornog izraza. Istraživanje je sprovedeno na uzorku učenika prvog razreda osnovne škole (N=52), c ciljem unapređivanja metodičkog pristupa razvitku jednog vida govornog ponašanja učenika. Uzorak je nameran, podeljen na tri grupe ispitanika: izrazito ćutljivi, prosečni i izrazito govorljivi. Uzorak jezičke građe predstavljaju spontani izraz i prepričavanje pročitane basne. Utvrđeni su sledeći pokazatelji: razumevanje basne, razlike između basne kao testa i učeničkog načina prepričavanja artikulacione i gramatičke greške, kreativnost u dečjem prepričavanju. Pokazalo se da test baš ne podstiče ispitanike na proširivanje obima rečnika. Priroda takvog rečnika ima dvostruki karakter: (a) reči poznate po značenju u prepričavanju zamenjuju se sinonimima; (b) pojava unošenja novih reči koje zamenjuju predahe u mislima. Prilikom prepričavanja nije prisutna težnja ka zaključivanju po utvrđenim šablonima i izvođenju pouke. Basna kao vrsta proznog izraza može se koristiti u razvijanju dečjeg rečnika i podsticanju prepričavanja.