Creativity of students' stories: Case study at primary school

Abstract

The paper explores a question relevant to educational practice: to what extent are teachers’ assessments of students’ creative story writing reliable and useful for gaining insight into students’ creative production in this domain, and for shaping and providing adequate support to creative potential of young people at school setting. Participants in this study were sixth and seventh grade primary school students who wrote stories (N=142), and teachers who assessed creativity of these stories (N=3). A statistically significant, but low agreement was found among teachers’ assessments of the stories’ creativity. The teachers identified two groups of creativity indicators: the first group refers to expression in the verbal domain (knowledge of language, playing with language), while the other group refers to creativity in general (originality, sentiment, ethic dimension). Case studies of four most creative story writers failed to find a typical profile with critical contribution of any indicator or precondition for their creative production. Narrative analysis of the most creative stories confirmed the existence of those indicators of creative potential which the teachers reported in their essays. It is concluded that an individual approach in interpreting data on the child’ talents is necessary even at the primary school level. It is recommended to combine qualitative and quantitative methods, which enables obtaining data that would not be accessible by using only one or the other approach.

Problem rada određen je kao pitanje značajno za školsku praksu: koliko su pouzdane i korisne procene nastavnika za formiranje slike o kreativnim kapacitetima učenika i za oblikovanje adekvatne podrške kreativnim potencijalima mladih u školi. U istraživanju su učestvovali učenici šestog i sedmog razreda osnovne škole (N=142) koji su pisali priče, i nastavnici koji su procenjivali kreativnost tih priča (N=3). Utvrđeno je statistički značajno, ali nisko slaganje nastavnika u procenjivanju kreativnosti priča. Nastavnici su u pričama identifikovali dve grupe indikatora kreativnosti: prva grupa odnosila se na izražavanje u verbalnom domenu (poznavanje jezika, igranje jezikom), a druga na kreativnost uopšte (originalnost, emocionalnost, etička dimenzija). Četiri studije slučaja učenika koji su napisali najkreativnije priče otkrile su da nema tipičnog profila sa kritičnim doprinosom bilo kog indikatora ili preduslova koji su uključeni u ispitivanje. Analiza narativa najkreativnijih priča potvrdila je prisustvo indikatora kreativnog potencijala o kojima su izveštavali nastavnici u svojim esejima. Zaključeno je da je neophodan individualni pristup u tumačenju podataka o detetovom talentu već na osnovnoškolskom uzrastu. Preporučeno je kombinovanje kvantitativnih i kvalitativnih metoda koje stvara uslove za dolaženje do podataka koji se ne bi mogli dobiti primenom samo jednog pristupa.